Deze jonge , feministische Franse schrijver verrastte me met een verfrissend, politiek niet-zo-erg correct boek over de verstikkende greep van woke op ons leven.  Caroline Fourest vertelt in Génération offensée (vrij vertaald: De gekwetste generatie) het verhaal van de cultuurpolitie tot de gedachtenpolitie en hun mediatieke lynchpartijen die reputaties verwoesten, uiteindelijk ons aller privacy schenden, onze identiteit vervormen, onze woordenschat transformeren en onze menselijke interacties bedreigen omdat we geen mening meer durven uit te spreken zonder de vrees om te choqueren. Een van de verdiensten van dit boek zijn de talrijke casestudies waarmee Fourest kan aantonen hoe erg het wel gesteld is. Ze wijst op een frappante evolutie: ‘In mei 1968 droomden jongeren van een wereld waarin het verboden zou zijn om te verbieden’, schrijft ze. We zijn in het tegendeel beland. ‘De nieuwe generatie denkt alleen maar aan het censureren van wat hen beledigt of choqueert’, merkt Caroline Fourest op. ‘In het verleden kwam censuur van conservatief en moralistisch rechts. Nu komt die intellectuele pest van links. Of liever gezegd van een bepaald links, moralistisch en op identiteit gebaseerd.’ Ze beschrijft  de voorbeelden, in het bijzonder met betrekking tot het concept van culturele toe-eigening, dat mensen het recht ontzegt om vlechten te dragen, om een ​​Aziatisch menu aan te bieden in de kantine, om yoga te organiseren, of om een indianenhoofd te gebruiken als symbool van een voetbalclub (zoals AA Gent overkwam). Afhankelijk van afkomst, geslacht of huidskleur worden spraak en taal gecensureerd of opgelegd. Helemaal afgegleden van het vroegere pad  van strijd voor de mensenrechten, het feminisme, het antiracisme of voor de rechten van LGBT-mensen raken met name  academische en activistische kringen vergeven van dit soort denken. Hun netwerken, zegt Fourest, strekken zich uit tot vakbonden, politieke partijen en de mediawereld: ‘Hun kliekjes wegen steeds zwaarder op ons intellectuele en artistieke leven. De moed om er weerstand aan te bieden is zeldzaam.’Een regelrecht bedreiging voor de vrijheid van meningsuiting noemt ze het. En ze kan het bewijzen met talloze voorbeelden. Waar blijft het onafhankelijke denken, de free speech, de kritische zin waar we ons zo vaak op beroemd hebben en waarvoord e voorouders gevochten en zelfs gesneuveld zijn? Nergens. En dat is iedereens fout. ‘De ontsporing van een bepaalde jeugd is niet alleen hun schuld. Ook de culturele berusting van de elites is laakbaar. Hoe lang zullen we deze intimidatie nog tolereren? Zien wij niet waar het toe leidt?’, vraag ze zich af. Knap  en moedig boek, vond ik. Ze heeft er terecht de Prix François-Mauriac mee gewonnen. Maar nog niet de aandacht van de Lage Landen.