Spannende thrillers  die zich afspelen in de zeventiende of achttiende eeuw, ik ben er meestal fan van. Dat geldt zeker voor deze ‘Act of Oblivion’. Robert Harris vertelt ons een waar gebeurd verhaal uit 1660. De bittere en gruwelijke burgeroorlog tussen royalisten en parlementariërs, een van de grote conflicten uit de Engelse geschiedenis, is pas voorbij. De extremisten aan beide zijden zijn doordrongen van de absolute overtuiging dat ze van God carte blanche hebben gekregen om te doen wat ze doen: vervolgen, martelen, uitroeien. Kolonel Edward Whalley en zijn schoonzoon kolonel William Goffe horen bijd e verliezers. Ze vluchten vanuit Engeland over de Atlantische Oceaan naar Amerika. Beide zijn aanhangers Cromwell, medeschuldig aan de executie van koning Charles I, er staat een prijs op hun hoofd. Het zijn de twee laatste  overlevenden van een groep van 59 ondertekenaars van het doodvonnis voor Charles. Eén man is vastbesloten hen allemaal voor het gerecht te brengen: Richard Nayler, secretaris van van The Privy Council in Londen. Fanatiek  zal  hij Whalley en Goffe letterlijk volgen over oceanen, prairies, bossen en bergen. Nergens zullen ze veilig zijn. Het boek is één adembenemend, beangstigend, claustrofobisch relaas van vluchten en achtervolgen. De voortvluchtigen leven ondergedoken bij sympathisanten. Maar hoe loyaal zullen die zijn als ze geconfronteerd worden met Nayler en zijn soldaten? En zullen de indianen steeds even gastvrij blijven als het tweetal hun pad kruist? Samen met Whalley en Goffe vraagt de lezer het zich voortdurend af. Het boek springt naadloos over en weer tussen de Amerikaanse wildernis en de koloniale nederzettingen en het door paranoïa en verraad vergiftigde Londen. Harris onderbouwt het boek met gedegen onderzoek. Whalley en Goffe hebben echt bestaan. Sympathiek waren ze naar hedendaagse normen niet echt. Het waren extremistische puriteinen die geloofden dat alleen de uitverkorenen naar de hemel zouden gaan, dat hun rechtvaardige doelen hun vaak meedogenloze middelen rechtvaardigden en dat de wereld in 1666 zou vergaan. De grootste prestatie van de roman vond ik dat ik begrip en zelfs sympathie kon voelen voor deze twee scherpslijpers. Zelfs hun al even fanatieke vervolger Nayler kon soms genade bij me vinden. Dat is een echte krachttoer van de schrijver. Een boek dat ik zonder aarzelen een page-turner wil noemen.