Ik hou wel van een stevige thriller maar ook van detectives waarin het onderzoek naar een misdaad in de eerste plaats dient om onze ‘condition humaine’ onder de loupe  te houden. In dit geval behoort die loupe natuurlijk toe aan commissaris Maigret. De wat uit de mode geraakte Georges Simenon en  ‘zijn’ commissaris Maigret vertrekken in dit boek (Nederlandse titel : Maigret en de man met de gele schoenen) vanuit een faits divers en de vraag waarom en door wie  de slecht getrouwde en bescheiden Louis Thouret doodgestoken werd in een doodlopend straatje vlakbij de Boulevard Saint-Martin in Parijs. Maigret onderzoekt de moord en komt uit op het eenzame dubbelleven leven van een man die, ondanks pijnlijke inspanningen, niet kan ontsnappen aan de grijsheid van het dagelijks leven en vergissingen begaat. Zoals Simenon schrijft : het slachtoffer is een van die mensen ‘die dag in dag uit worstelen om te overleven, of om zichzelf voor de gek te houden, door te geloven dat ze echt bestaan en dat het leven de moeite waard is om geleefd te worden.’ Je ziet hem zo voor je deze Thouret: een bleekneuzig ventje met blauwe ringen onder de ogen, gefnuikt door een echtgenote die hem minacht, leeggezogen door elkeen die hem een schijn van affectie betoont. Maigret begrijpt beetje bij beetje dit alledaagse en tegelijk mysterieuze bestaan van een mens zonder leven, gedreven door leugens en een schamele angst  voor de werkelijkheid. Zachtaardig, atypisch detectiveboek zoals alleen Simenon ze wist te schrijven. Ten rande: wat me ook beviel was   het gevoel helemaal ‘gedepayseerd’ te raken door een Parijs uit een andere tijd, een andere wereld bijna, maar met universele problemen. Liefhebbers van stunt- en vliegwerk gelieve zich te onthouden.